طیف اوتیسم و تاریخچه آن

اوتیسم اختلال نسبتا جدیدی است.

از کشف معلولیت ذهنی بیش از ۱۰۰ سال می گذرد؛ اما اوتیسم را اولین بار لیو کانر در سال ۱۹۵۳ کشف کرد.

او گروهی از کودکانی را که با دیگران ارتباط برقرار نمی کردند، در رشد گفتاری تاخیر داشتند، برخی رفتارها را به طور دایم تکرار می کردند،در مقابل تغییر ناراحت می شدند، و… مورد مطالعه قرار داد.

بعدها در انگلستان، مایکل راتر پژوهش انجام داد که در آن، کودکان مبتلا به اوتیسم(کودکان اوتیستیک) با کودکان مبتلا به اختلالات هیجانی دیگر، مقایسه شدند.

او متوجه شد که کودکان اوتیستیک در مجموع سه ویژگی نشان می دهند، ویژگی هایی که در کودکان مبتلا به اختلالات هیجانی کمتر مشاهده می شود.

این ویژگی ها عبارت اند از:
– ناتوانی در ایجاد روابط اجتماعی
-عقب ماندگی زبانی همراه با ناتوانی یادگیری.
– رفتارهای تکراری یا بدون اراده

با اینکه ماهیت اوتیسم مورد قبول همه است، در درک علل آن اختلاف نظرهای زیادی مشاهده می شود. در سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، باور عمومی ایت بود که علت اوتیسم، وجود مادری سرد و بی عاطفه است.

در آن دوره، مشکلات درسی و ارتباطی کودک به شکست رابطه او با مادر ربط داده می شد.این نظریه نه تنها توهین به مادران بلکه از پایه غلط بود.

اکنون پژوهشگران قبول دارند که کودکان مبتلا به طیف اوتیسم از یک عارضه نوروفیزیولوژیک رنج می برند،عارضه ای که باعث می شود آمیگدال، هیپوکامپ، و مخچه مغز این کودکان با کودکان دیگر تفاوت داشته باشد.
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور دایم رفتارهای کلیشه ای(استریوتیپیک) نشان می دهند، مثلا دست های خود را به طور یکنواخت و با یک روند مشابه تکان می دهند.

شیوع اختلال طیف اوتیسم

به گزارش DSM-5، در حال حاضر، نرخ شیوع اختلال طیف اوتیسم در آمریکا و سایر کشورها حدود %۱ است( هم در کودکان و هم در بزرگسالان).
پزشک کودکان، با انجام دادن چند کار ساده، می تواند این بیماری را زود کشف کند. کودکان اوتیستیک، در بازی های نمایشی (مثل تظاهر به نوشیدن آب از لیوان)، تقلید رفتار بزرگسالان( ضربه زدن روی میز)، یا اشاره کردن به اشیا طبق خواسته بزرگ ترها( مثلا اشاره کردن به گربه و نشان دادن آن) مشکل دارند.

ناتوانی در انجام دادن این کارها می تواند سرنخی باشد برای زیر نظرگرفتن و آزمایش کردن کودک و خانواده.
یکی از ابزارهای مفید برای سنجش کودکان عبارت است از CHAT( مخفف چک لیست اوتیسم در کودکان نوپا).

پدیدآورندگان این چک لیست می گویند که فقدان سه عنصر کلیدی در کودک ۱۸ ماهه، نشان می دهد که او با احتمال %۸۰ به اوتیسم مبتلاست.

این سه عنصر عبارت اند از اشاره کردن( کودک به اشیا اشاره می کند تا آن ها را به دیگران نشان دهد)، تعقیب اشاره (یا نظارت بر نگاه، کودک به همان جهتی نگاه می کند که یک فرد بزرگسال نگاه می کند نگاه می کند که یک فرد بزرگسال نگاه می کند یا با انگشت آن را نشان می دهد)،و بازی تظاهری (بازی با جایگزین کردن اشیا، مثلا استفاده از چوب به جای تفنگ).

بعضی کودکان اوتیستیک به رفتارهای خودزنی می پردازند.